GUILTY PLEASURE
Naar aanleiding van 5 jaar Leerling / Meester project werden er 10 leerlingen uitgekozen om de wolhokken van het museum De Pont in Tilburg te bekleden. Het project wordt sinds 2008 georganiseerd door Kunstpodium T.
Het werk ‘Guilty Pleasure’ is een spel. Een spel waarbij je als toeschouwer wordt uitgenodigd om iets te veranderen aan het werk….. of niet. De keuze is aan de toeschouwer.
Spelverloop
Slechts één toeschouwer gaat het ‘spelterrein’ binnen met de spelregels en een veiligheidsbril. De spelregels staan op een papier dat je kan vinden in het vakje aan de ingang. De speler ziet een platform waarop verschillende sculpturen staan , ongeveer 1000 keramieken schaaltjes. Hij mag er één potje uit nemen dat hem/haar het meeste aantrekt. Hierna wordt de speler gevraagd een keuze te maken: ofwel zet hij het gekozen schaaltje terug, ofwel gooit het stuk tegen de muur. De toeschouwer is geheel vrij in zijn keuze. Hoe ver hij mee wil gaan in het spel kiest hij zelf maar zelfs aanraken is niet vrijblijvend… Hij is daarbij ook geheel op zichzelf aangewezen, op het eigen oordeel, het eigen instinct en wordt hierbij uitgedaagd te reflecteren over zijn positie als toeschouwer, zijn rol in het spel, zijn verantwoordelijkheid tegenover de objecten.
Het werk ‘Guilty Pleasure’ is een spel. Een spel waarbij je als toeschouwer wordt uitgenodigd om iets te veranderen aan het werk….. of niet. De keuze is aan de toeschouwer.
Spelverloop
Slechts één toeschouwer gaat het ‘spelterrein’ binnen met de spelregels en een veiligheidsbril. De spelregels staan op een papier dat je kan vinden in het vakje aan de ingang. De speler ziet een platform waarop verschillende sculpturen staan , ongeveer 1000 keramieken schaaltjes. Hij mag er één potje uit nemen dat hem/haar het meeste aantrekt. Hierna wordt de speler gevraagd een keuze te maken: ofwel zet hij het gekozen schaaltje terug, ofwel gooit het stuk tegen de muur. De toeschouwer is geheel vrij in zijn keuze. Hoe ver hij mee wil gaan in het spel kiest hij zelf maar zelfs aanraken is niet vrijblijvend… Hij is daarbij ook geheel op zichzelf aangewezen, op het eigen oordeel, het eigen instinct en wordt hierbij uitgedaagd te reflecteren over zijn positie als toeschouwer, zijn rol in het spel, zijn verantwoordelijkheid tegenover de objecten.
|
|
|
5 x 3,80 x 4m
2013
In samenwerking met Kris Van den Bulck (projectie)
Installatie : hout, keramiek, tekening, projectie
2013
In samenwerking met Kris Van den Bulck (projectie)
Installatie : hout, keramiek, tekening, projectie
|
|
' Schuld en plezier gaan heel goed samen' Column Joyce Roodnat - NRC Handelsblad 11/07/2013
Ook Museum De Pont in Tilburg presenteert een tentoonstelling van net afgestudeerde jonge kunstenaars. Allemaal goed. Maar eentje is beter. Die maakte een kamertje waar 1 persoon tegelijk binnen mag. Er staan geglazuurde aardewerken kommetjes, er liggen scherven. Zoek het kommetje uit dat je het meest aanspreekt, is de opdracht. En dan: neem een beslissing. Gooi het stuk. Of zet het terug.
Deze installatie van Jolien Collen (22) uit Gent heet Guilty Pleasure. Ze wekt heftige gevoelens. Ze spreekt je geweten aan, je wordt uitgedaagd tot vandalisme. Ga je op de verleiding in, dan groeit de installatie dus, met jouw scherven en jouw inslag in de zwarte achterwand. Ze is al mooi en wordt dan mooier. Maar je bent wreed: op een filmpje aan de deur van Guilty Pleasure zag je Collen de kommetjes maken. Haar handen, haar concentratie, het spatje klei op haar wang, ze maken het plezier nog schuldiger.
Ik kies een groen kommetje. Ja, dat vind ik het mooiste.
Ik smijt het kapot. Heerlijk.
Zal ik? Welja. Ik doe er nog een. Niemand die het ziet. Dat rode. Crash! Nog eentje?
Ik bel Jolien Collen op. Ze is bezig met kommetjes draaien, honderden kommetjes, die ze per stuk afwerkt en glazuurt. „Ja, in elk potje stop ik even veel gevoel, ik ben een pietje precies.” Ze schatert, dat doet ze regelmatig. Bijvoorbeeld als ik beken dat ik eerlijk gezegd drie kommetjes heb stukgegooid. „Ik vind het super dat je dat hebt gedaan”, joelt ze. „Ik houd van valsspelen.”
De kommetjes gaan trouwens half zo snel als ze verwachtte. „Heel veel mensen gooien niet.”
Die onttrekken zich dan aan je werk, zeg ik.
Vindt zij van niet. „Met niets doen en terugzetten voeg je ook iets toe. Namelijk niets.”
Guilty Pleasure is vrolijk maar ook zwaar op de hand, verklaart ze. „Want ik dwing iemand om helemaal alleen een keuze te maken.”
Heeft ze zelf gegooid? Stilte. Dan:
„Twee keer. De eerste keer in de proefopstelling. Ik vond het leuk. De tweede keer was in De Pont. Met een lelijk potje. Nee, ik doe het niet nog eens.”
Waarom niet?
„Smijten is leuk. Maar het mooiste potje kiezen en het dan vernielen, dat kan ik niet nog een keer.”
Even is ze stil. Dan giert ze het weer uit.
Deze installatie van Jolien Collen (22) uit Gent heet Guilty Pleasure. Ze wekt heftige gevoelens. Ze spreekt je geweten aan, je wordt uitgedaagd tot vandalisme. Ga je op de verleiding in, dan groeit de installatie dus, met jouw scherven en jouw inslag in de zwarte achterwand. Ze is al mooi en wordt dan mooier. Maar je bent wreed: op een filmpje aan de deur van Guilty Pleasure zag je Collen de kommetjes maken. Haar handen, haar concentratie, het spatje klei op haar wang, ze maken het plezier nog schuldiger.
Ik kies een groen kommetje. Ja, dat vind ik het mooiste.
Ik smijt het kapot. Heerlijk.
Zal ik? Welja. Ik doe er nog een. Niemand die het ziet. Dat rode. Crash! Nog eentje?
Ik bel Jolien Collen op. Ze is bezig met kommetjes draaien, honderden kommetjes, die ze per stuk afwerkt en glazuurt. „Ja, in elk potje stop ik even veel gevoel, ik ben een pietje precies.” Ze schatert, dat doet ze regelmatig. Bijvoorbeeld als ik beken dat ik eerlijk gezegd drie kommetjes heb stukgegooid. „Ik vind het super dat je dat hebt gedaan”, joelt ze. „Ik houd van valsspelen.”
De kommetjes gaan trouwens half zo snel als ze verwachtte. „Heel veel mensen gooien niet.”
Die onttrekken zich dan aan je werk, zeg ik.
Vindt zij van niet. „Met niets doen en terugzetten voeg je ook iets toe. Namelijk niets.”
Guilty Pleasure is vrolijk maar ook zwaar op de hand, verklaart ze. „Want ik dwing iemand om helemaal alleen een keuze te maken.”
Heeft ze zelf gegooid? Stilte. Dan:
„Twee keer. De eerste keer in de proefopstelling. Ik vond het leuk. De tweede keer was in De Pont. Met een lelijk potje. Nee, ik doe het niet nog eens.”
Waarom niet?
„Smijten is leuk. Maar het mooiste potje kiezen en het dan vernielen, dat kan ik niet nog een keer.”
Even is ze stil. Dan giert ze het weer uit.
